Jacy lekarzy nie mogą zostać skierowani do pracy przy zwalczaniu epidemii? (aktualizacja)
dodaj komentarz
Otrzymuję coraz więcej pytań o COVID-19, więc na razie będę odpowiadał przede wszystkim na te pytania. Każdy lekarz, który ma pytania, niech je przesyła a ja postaram się pomóc. Dziś odpowiem na częste pytanie o to, jacy lekarze nie mogą zostać skierowani do zwalczania epidemii. Odpowiedź nie jest jednak taka oczywista, jak się przyjmuje często w obiegowych opiniach.
Zgodnie z art. 47 ust. 1 zdanie 1 ustawy z dnia 5 grudnia 2008 r. o zapobieganiu oraz zwalczaniu zakażeń i chorób zakaźnych u ludzi (dalej: u.ch.z.): „osoby wykonujące zawody medyczne oraz osoby, z którymi podpisano umowy na wykonywanie świadczeń zdrowotnych, mogą być skierowani do pracy przy zwalczaniu epidemii”. Na podstawie tego przepisu wojewoda może wydać decyzję o skierowaniu lekarza do pracy przy zwalczaniu epidemii na terenie województwa, w którym osoba skierowana posiada miejsce pobytu lub jest zatrudniona, a minister właściwy do spraw zdrowia może wydać decyzję o skierowaniu lekarza do pracy przy zwalczaniu epidemii na obszarze innego województwa. Co ważne, przepisy określają również to, jacy lekarze nie mogą zostać skierowani do pracy przy zwalczaniu epidemii.
Z art. 47 ust. 3 u.ch.z. wynika, że nie mogą zostać skierowane do pracy niosącej ryzyko zakażenia przy zwalczaniu epidemii osoby, które:
1) nie ukończyły 18 lat albo ukończyły 60 lat;
2) kobiety w ciąży;
3) osoby samotnie wychowujące dziecko w wieku do 18 lat;
4) osoby wychowujące dziecko w wieku do 14 lat;
5) osoby wychowujące dziecko z orzeczeniem o niepełnosprawności lub orzeczeniem o potrzebie kształcenia specjalnego;
6) osoby, u których orzeczono częściową lub całkowitą niezdolność do pracy;
7) inwalidzi i osoby z orzeczonymi chorobami przewlekłymi;
8) osoby, o których mowa w art. 2 ustawy z dnia 31 lipca 1981 r. o wynagrodzeniu osób zajmujących kierownicze stanowiska państwowe (Dz. U. z 2019 r. poz. 152), oraz posłowie i senatorowie Rzeczypospolitej Polskiej.
W dniu wczorajszym uchwalono i podpisano ustawę (31.03.), w której dodano, że: "W przypadku gdy dziecko w wieku powyżej 14 lat jest wychowywane przez dwoje osób, którym przysługuje władza rodzicielska, do pracy przy zwalczaniu epidemii może zostać skierowana wyłącznie jedna z nich".
W praktyce istotną przesłanką ograniczającą możliwość skierowania do zwalczania epidemii jest bycie „osobą z orzeczoną chorobą przewlekłą”. W świetle obowiązującego prawa każda choroba przewlekła wyklucza skierowanie do zwalczania epidemii. Tym samym lekarze dysponujący rozpoznaniem u siebie nie tylko poważnych chorób przewlekłych (takich jak choroby neurodegeneracyjne czy autoimmunologiczne), lecz także innych, powszechnych chorób przewlekłych (np. nadciśnienie tętnicze, cukrzyca, astma) nie mogą zostać skierowani do zwalczania epidemii.
Na końcu jednak należy zauważyć, że redakcja językowa obu przywołanych przepisów jest różna. Z jednej strony przepisy dopuszczają nałożenie obowiązku „skierowania do pracy przy zwalczaniu epidemii”, z drugiej wyłączają możliwość skierowania określonych (patrz pkt 1-6 powyżej) osób „do pracy niosącej ryzyko zakażenia przy zwalczaniu epidemii”. Z natury rzeczy można przyjąć, że skierowanie do pracy przy zwalczaniu epidemii jest kategorią szerszą niż „skierowanie do pracy niosącej ryzyko zakażenia przy zwalczaniu epidemii”, ponieważ zwalczanie epidemii może obejmować czynności niosące ryzyko zakażenia (np. praca w szpitalu przeznaczonym do leczenia osób zakażonych COVID-19) i czynności nie niosące ryzyka zakażenia (np. praca w centrali telefonicznej obsługującej infolinię medyczną dla pacjentów). Tym samym trzeba przyjąć, że nawet lekarze należący do jednej z ww. kategorii mogą zostać skierowani do pracy związanej ze zwalczaniem epidemii, o ile nie niesie ona ryzyka zakażenia.
Radosław Tymiński
