Jakie prawa ma matka lekarka? Odpowiedź na najczęściej pojawiające się wątpliwości: https://www.youtube.com/watch?v=vicnH7GeJ00. Zapraszam do oglądania i komentowania.

Zapraszam do obejrzenia nowego filmiku o tym, czego może oczekiwać rezydent od kierownika specjalizacji, czyli o wzajemnych prawach i obowiązkach w świetle prawa. Film dostępny jest tutaj: https://www.youtube.com/watch?v=aNQsdUubOSU.

W otwartej niedawno dyskusji na temat stażu podyplomowego lekarzy pojawia się wiele argumentów, które przedstawiają różne strony tej dyskusji (patrz np. tutaj). Mam jednak wrażenie, że wiele z tych dyskusji jest prowadzonych na wysokim poziomie abstrakcji, w oderwaniu od realiów faktycznych i prawnych. Stąd chciałbym się z Państwem podzielić swoimi obserwacjami na temat tego, komu potrzebny jest staż podyplomowy z perspektywy prawnej. Moje obserwacje wynikają z tego czym się zajmuję, tj. obroną lekarzy w sprawach sądowych, w których coraz częściej głównymi bohaterami są lekarze z pierwszych lat specjalizacji.

Jeden z lekarzy-rezydentów napisał do mnie taki list: „jestem pozostawiony sam sobie ze wszelkimi decyzjami dotyczącymi pacjentów, mój kierownik specjalizacji na różne pytania odpowiada: masz PWZ to lecz jak umiesz, gdy proszę innych specjalistów o pomoc, odsyłają mnie do mojego kierownika i tu się robi błędne koło. Czy prawnie to tak powinno wyglądać?”.

Ostatnio otrzymałem kilka pytań od lekarzy rezydentów, które dotyczyły dyżurów medycznych. Dyżury medyczne sprawiają wielu młodym lekarzom kłopot, ponieważ bardzo często wysyła się takiego lekarza na te odcinki, na których chronicznie brakuje personelu (IP-y, SOR-y). W jednym z e-maili mój korespondent wyraził ubolewanie, że musi zgodzić się na dyżury medyczne. Wątek ten chciałbym rozwinąć, ponieważ nie zawsze tak jest, a od czasu, gdy o tym pisałem po raz ostatni (patrz: tutaj) przepisy zmieniły się w tej kwestii.

Tym razem krótko o specjalizacjach bezpiecznych dla lekarzy. O tym jakie są specjalizacje bezpieczne, z jakich powodów, co wpływa na bezpieczeństwo specjalizacji i czy będzie to zmieniało się w czasie. Link: https://www.youtube.com/watch?v=tKXC2YTcopw&feature=emb_title.

Dziś film, odpowiadający na pytanie, które często kierują do mnie młodzi lekarze: co zrobić, żeby przetrwać pierwsze lata rezydentury i nie mieć problemów prawnych. Film dostępny tutaj: https://www.youtube.com/watch?v=t-czt6p8TlY. Zachęcam do komentowania, opinii i podsyłania propozycji nowych filmów.

Wielu lekarzy-rezydentów pisze do mnie z pytaniami o zakres odpowiedzialności prawnej lekarza-rezydenta za działania związane z diagnozowaniem i leczeniem pacjentów. Warto przybliżyć ten temat, gdyż dobrze jest rozumieć reguły odpowiedzialności prawnej lekarzy-rezydentów za udzielanie świadczeń zdrowotnych, zwłaszcza w dobie epidemii SARS-CoV-2. Uprzedzając dalsze uwagi zaznaczę, że w konkretnej sytuacji odpowiedzialność prawna lekarza-rezydenta może się kształtować różne, ponieważ zależy od kliku okoliczności.    

  Wczoraj otrzymałem następujące pytanie od użytkowników mojej strony, nawiązujące do poprzedniego wpisu (tutaj). Pani Doktor pracuje jako rezydentka w zabiegowym szpitalu monoprofilowym, który został przekształcony w szpital dedykowany zwalczaniu zakażenia wirusem COVID-19. Wszyscy rezydenci zostali przez dyrekcję szpitala postawieni przed faktem, że mają leczyć pacjentów z COVID-19 lub z podejrzeniem COVID-19. W praktyce przyjmowani do tego szpitala są pacjenci, którzy pierwotną zabiegową specjalizacją szpitala nie mają nic wspólnego. Są to pacjenci czysto internistyczni, których głównym problemem jest zapalenie płuc. Często mają wiele zaawansowanych chorób współistniejących, które wymagają intensywnego leczenia. Pani Doktor pyta, skoro pracujemy teraz w szpitalu zakaźnym, to: „Kto powinien sprawować nad nami nadzór w myśl tych przepisów?”.

Jeden z użytkowników mojej strony zadał następujące pytanie: „czy lekarz-rezydent może konsultować pacjentów na innych oddziałach (np. rezydent interny na chirurgii) i co robić wtedy, gdy uważam, że pacjentowi powinien przyjrzeć się specjalista”. To kwestia ważna i często poruszana przez rezydentów, więc warto jej się przyjrzeć. W szczególności z tego powodu, że coraz częściej zdarza mi się reprezentować rezydentów w sprawach sądowych, którzy byli wysyłani jako konsultanci do pacjentów na innych oddziałach.

W odpowiedzi na prośby lekarzy-stażystów i studentów ostatnich lat medycyny, przedstawiam odpowiedzi na 5 pytań, które najczęściej się powtarzają w rozmowach, które prowadzimy. Równocześnie przypominam wszystkim, że każdy może zadawać pytania, wysyłając je na adres prawa.lekarza@gmail.com, a ja będę się starał na nie odpowiedzieć.

Przed kilkoma dniami otrzymałem e-mail od jednej z użytkowniczek mojej strony, która pisała tak: „Ze względu braki kadrowe na oddziale neonatologicznym postawiono przed nami sytuacje, w której lekarz-rezydent z oddziału pediatrycznego, obecny na dyżurze, będzie w tym samym czasie rozpisany do dyżuru na neonatologii. Oznacza to, że będzie więc na dwóch oddziałach. Czy sytuacja ta jest zgodna z prawem?”. Odpowiedź na to pytanie jest bardzo ważna, ponieważ z moich własnych statystyk wynika, że rezydenci coraz częściej mają sprawy sądowe.

Ostatnio otrzymałem od kilku rezydentów pytania dotyczące przepisów, które weszły w życie w dniu 24 sierpnia 2018 r. (przepisy te przewidują możliwość otrzymania przez rezydentów – niezależnie od roku specjalizacji – dodatkowego wynagrodzenia, pod warunkiem złożenia odpowiedniej deklaracji). W pytaniach, które spłynęły do mnie, najczęściej pojawia się zagadnienie tego, czy opłaca się zgodzić na warunki wskazywane w tych przepisach. 

  Ostatnio otrzymałem takiego e-maila od użytkownika mojej strony: „w dokumentacji medycznej zanotowałem, że włączam leczenie [tu nazwa leku] na polecenie lekarza [imię i nazwisko]. Lekarz ten – który jest moim kierownikiem specjalizacji – zrobił mi awanturę, mówiąc, że do dokumentacji nie wolno wpisywać informacji niedotyczących stanu zdrowia. Twierdził, że powinienem jedynie odnotować czym leczyłem, a nie na czyje polecenie. Wzbudziło to mój niepokój, więc proszę o odpowiedź na pytanie, czy wpisanie tego rodzaju informacji jest rzeczywiście niezgodne z prawem?”. Pytanie zadane przez użytkownika jest złożone, ponieważ dotyczy nie tylko relacji prawnych pomiędzy kierownikiem specjalizacji a lekarzem, który odbywa specjalizację, lecz także treści dopuszczalnych w dokumentacji medycznej.

  W związku ze zbliżającym się postępowaniem kwalifikacyjnym zamieszczam temat dla rezydentów. Nieraz lekarz, który zakwalifikował się do odbywania określonej specjalizacji w trybie rezydentury, przekonuje się, że nie jest to specjalizacja dla niego lub, że musi ją zakończyć z różnych życiowych powodów. Powstaje wtedy ważne pytanie, czy taki lekarz ma możliwość ponownego ubiegania się o odbywanie specjalizacji w trybie rezydentury. Poniżej krótka informacja na ten temat i podpowiedź dla lekarzy.

  Ostatnio otrzymałem od jednego z użytkowników swojej strony pytanie o to, czy prawo przewiduje możliwość przedłużenia rezydentury o pewien okres w sytuacji szczególnej. Użytkownik pisze, że w związku z nieprzewidywalnym zdarzeniem losowym musiał wziąć roczny bezpłatny urlop w szpitalu, w którym robił specjalizację, i podjąć intensywną pracę w celu utrzymania zaspokojenia podstawowych potrzeb życiowych swojej rodziny. Ponieważ pytanie jest ważne i może dotyczyć wielu rezydentów, odpowiadam na nie na swojej stronie.

Od kilkunastu lat zajmuję się prawem medycznym, pisząc, wykładając i broniąc lekarzy w sprawach sądowych. Do stworzenia tego postu skłoniło mnie to, że prowadząc zajęcia dla studentów prawa zauważyłem, iż nie wszyscy rozumieją o co chodzi protestującym. Wiem, że moją stronę czytają lekarze oraz prawnicy, więc poniżej postaram się wyjaśnić, dlaczego uważam realizację postulatu płacowego rezydentów za ważną.

  Ostatnio otrzymałem od jednej z użytkowniczek swojej strony pytanie o to, czy zawierając umowę o szkolenie specjalizacyjne bez pobierania wynagrodzenia za pracę (umowa o wolontariat) ma „prawo do urlopu, urlopu wychowawczego oraz zasiłku chorobowego z powodu niezdolności do pracy”. Pytanie to można jednak potraktować szerzej: czy umowa o wolontariat (pisząc językiem ustawowym: porozumienie o wolontariacie) musi gwarantować konkretne uprawnienia wolontariuszowi.

  Mniej więcej co czwarta sprawa, w której pomagam lekarzom, dotyczy młodych lekarzy na kilku pierwszych latach specjalizacji. Dość często scenariusz jest bardzo podobny. Młody lekarz jest sam na dyżurze (w szpitalu albo nocnej pomocy lekarskiej), podczas którego dochodzi do stanu nagłego. Starszy lekarz jest na innym oddziale albo ma dyżur pod telefonem, więc lekarz nie może go natychmiast wezwać i musi działać samodzielnie. Podejmuje pewne działania, jednakże ma pecha, ponieważ pacjent umiera. Rodzina skarży go, a biegli – doświadczenie profesorowie z kilkudziesięcioletnim stażem w zawodzie lekarza – oceniają jego postępowanie negatywnie, wytykając mu błędy. Wtedy przychodzi poważny kryzys, ponieważ sprawa sądowa najczęściej wiąże się z ogromnym stresem, utratą chęci do wykonywania zawodu lekarza (patrz: tutaj) i wydatkami. Z tego powodu warto zrobić trzy rzeczy, które mogą pomóc w zabezpieczeniu się przed tego rodzaju sytuacjami.