Ostatnio dowiedziałem się o problemach pewnego lekarza i chciałem uczulić wszystkich lekarzy na to, aby weryfikowali tożsamość pacjentów, których nie znają, wypisując im zaświadczenia o czasowej niezdolności do pracy z powodu choroby lub pobytu w stacjonarnym zakładzie opieki zdrowotnej (tzw. L-4, zwolnienie).

Lekarze, którzy złożyli wniosek do ZUS i stosowne oświadczenie mają upoważnienie do wystawiania zaświadczeń o czasowej niezdolności do pracy z powodu: 1) choroby; 2) pobytu w stacjonarnym zakładzie opieki zdrowotnej; 3) konieczności osobistego sprawowania przez ubezpieczonego opieki nad chorym członkiem rodziny.

Po publikacji artykułu Czy można stosować na receptach nazwy międzynarodowe leków? trafiło do mnie ciekawe pytanie, kto odpowiada za nienależną refundację w następującej sytuacji: lekarz na recepcie, spełniającej kryteria recepty refundowanej (dalej: recepta refundowana), posłużył się nazwą międzynarodową leku, figurującego w wykazie leków refundowanych, nie określając jego odpłatności.

Ostatnio otrzymałem ciekawe pytania, dotyczące stosowania na receptach nazw międzynarodowych. Przed udzieleniem odpowiedzi na pytanie, czy można to robić chciałbym odnieść się szerzej do wykładni sformułowania „nazwa międzynarodowa”.

Jedna z użytkowniczek portalu zwróciła się do mnie z pytaniem, jak będzie realizowana recepta, na której nie została naniesiona odpłatność.

Narodowy Fundusz Zdrowia na swojej stronie głównej często zamieszcza różne komunikaty, które są następnie szeroko dyskutowane w środowisku lekarskim. Należy zatem zastanowić się, jaki jest charakter prawny tych komunikatów (np. komunikat w sprawie braku kar za nieprowadzenie dokumentacji medycznej recept pro auctore i pro familia czy komunikat w sprawie oświadczenia pacjenta o podleganiu ubezpieczeniu).

Zgodnie z przepisami, charakterystyka produktu leczniczego (Ch.P.L.) stanowi element wniosku o dopuszczenie do obrotu produktu leczniczego (art. art. 10 ust. 2 pkt 11 ustawy z dnia 6 września 2001 r. – Prawo farmaceutyczne, t.j. Dz. U. z 2008 r. Nr 45, poz. 271 ze zm., dalej: u.p.f.). Przepisy obligują także podmiot zgłaszający do zawarcia w Ch.P.L. m.in. wskazań do stosowania (art. 11 ust. 1 pkt 4 lit. a u.p.f.).

Jeden z użytkowników strony zadał ciekawe pytanie o interpretację prawną następującej sytuacji: do lekarza pierwszego kontaktu, pracującego w SP ZOZ-ie mającym kontrakt z NFZ-em, zgłosił się po poradę lekarską pacjent z aktualnym dowodem ubezpieczenia. Lekarz ustalił, że pacjent ma nadciśnienie tętnicze i zalecił stosowanie leku Bisocard. Pacjent dowiedział się w aptece, że nie jest to lek refundowany i że są refundowane odpowiedniki tego leku (Bisoratio, Coronal). Pacjent wrócił do lekarza i zażądał wypisania leku refundowanego, strasząc lekarza odpowiedzialnością prawną za uniemożliwienie mu uzyskania leku refundowanego.

W jednym z pytań od użytkownika strony poruszono ciekawą kwestię, a mianowicie czy lekarz ma obowiązek leczenia zgodnie z obwieszczeniami ministra zdrowia, wydawanymi na podstawie art. 37 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 12 maja 2011 r. o refundacji leków, środków spożywczych specjalnego przeznaczenia żywieniowego oraz wyrobów medycznych (Dz.U.122.696 ze zm., dalej: ustawa refundacyjna).