Zgodnie z wieloletnią już tradycją w wakacje nie będę aktualizował strony, jednakże po wakacjach wrócę z nowymi wpisami m.in. na temat ważnych orzeczeń sądowych. Wy też trochę odpocznijcie, jak możecie.

  W literaturze medycznej wskazuje się, że jedną z przyczyn hospitalizacji może być niewłaściwe stosowanie produktów leczniczych (leków) przez pacjenta bądź działania niepożądane związane ze stosowaniem leków. W zależności od badania wskazuje się, że opisane zjawiska mogą odpowiadać za 8%-15% przyjęć do szpitala (tak np. Mitchell i inni 2016, Ayalew i inni 2019). Co więcej, wskazuje się, że około 2% pacjentów przyjętych z powodu działań niepożądanych lub niewłaściwego przyjmowania leków umiera (Pirmohamed i inni 2004). Powstaje więc pytanie, czy obowiązkiem personelu medycznego jest dokonanie pacjentowi na wejściu procesu weryfikacji przyjmowanych leków?

Do opublikowania tego tekstu skłoniła mnie opinia na temat możliwości reklamowania się lekarzy, która krąży w internecie. Opinia ta brzmi: „Zgodnie z nowym Kodeksem etyki lekarskiej lekarze mają prawo do reklamy”. Niestety pogląd taki nie ma wiele wspólnego z rzeczywistością i po raz kolejny pokazuje, że interpretacja przepisów wymaga uwzględnienia wielu okoliczności, w tym m.in. znaczenia użytych słów i ich kontekstu systemowego. Zacznijmy jednak od początku.

Temat ten często powraca przy okazji różnego rodzaju dyskusjach, stąd postanowiłem dziś zająć się tematem bardzo podstawowym, a jednak – jak to w polskim prawodawstwie – nie tak oczywistym.

Na skutek tragicznych wydarzeń z Krakowa, które wstrząsnęły nami wszystkimi, pojawiło się wiele pomysłów mających na celu ochronę osób wykonujących zawody medyczne. Problem w tym, że pomysły te są podyktowane emocjami a ich realizacja może przynieść skutki zgoła odwrotne od zmierzonych. Jednym z tych niezwykle kontrowersyjnych pomysłów jest Rejestr Agresywnych Pacjentów. Poniżej mój komentarz i wątpliwości do tego pomysłu, który uważam za wyjątkowo nietrafny.

  Opinię publiczną poruszyła i podzieliła sprawa lekarki ze szpitala w Oleśnicy, która dokonała przerwania ciąży pacjentki w 36 t.c., na podstawie zaświadczenia od lekarza psychiatry. Przed wywołaniem porodu podała płodowi zastrzyk z chlorku potasu, doprowadzając do jego obumarcia. Sprawa wywołała liczne kontrowersje, pytania i również szeroki odzew w środowisku prawniczym. Od siebie dodam, że pojawiło się też niemało mylących opinii w tej sprawie. Przyjrzyjmy się zatem prawnym aspektom tego zagadnienia.

Od dnia 1 stycznia 2025 r. obowiązuje nowy Kodeks Etyki Lekarskiej. Pomimo, że Kodeks nie wprowadza wielu zmian i nie ma jakiejś gruntownej rewolucji w etyce lekarskiej, to niektóre przepisy zawierają istotne nowości w zakresie obowiązków lekarza. O jednej z najważniejszych nowości pisałem już wcześniej (tutaj), dziś więc przegląd innych zmian. Warto więc im się przyjrzeć.

Do tego wpisu skłoniła mnie dyskusja, którą niedawno odbyłem na dużym kongresie medycznym. Podczas wykładu powiedziałem, że lekarz musi zabiegać o jakość udzielanych świadczeń zdrowotnych w podmiocie leczniczym, w którym pracuje. Po wykładzie podszedł do mnie jeden lekarz i, zarzucając mi nieznajomość realiów, powiedział, że: „gdybym miał pracować w dobrze zorganizowanych podmiotach leczniczych, to bym nigdzie nie pracował”. Zacząłem tłumaczyć mojemu rozmówcy znaczenie jakości dla bezpieczeństwa lekarza i pacjenta. Mój rozmówca zakończył rozmowę ze mną takim oto stwierdzeniem: „za pracę w źle zorganizowanym podmiocie leczniczym nic mi nie grozi”. Z tym stwierdzeniem w obecnym stanie prawnym nie mogę się zgodzić.

Cel: te zalecenia opracowano w celu prawidłowego i bezpiecznego przepisywania pacjentom refundowanych produktów leczniczych. Zalecenia powstały na podstawie analizy aktualnego stanu prawnego, orzecznictwa sądowego, wykonanych audytów dokumentacji medycznej, doświadczeń własnych oraz konsultacji z lekarzami – praktykami.

Ostatnio otrzymałem od jednego z lekarzy rodzinnych pytanie, czy może zmienić zalecenie wydane przez innego specjalistę (w pytaniu było konkretnie wskazane, że chodzi o kardiologa). Pytanie było podyktowane tym, że lekarz rodzinny uznał, iż pewnego leku kardiologicznego pacjent nie powinien przyjmować.